Folitho: ‘Als eigen bloed botst, botst het heftig’

Soms is het misschien wel zo gemakkelijk om enig kind te zijn. Tenminste, als het gaat om de opvolging binnen een familiebedrijf. Maar Eelco Coevoet heeft één broer en drie zussen en staat sinds kort aan het roer van Folitho DV, opgericht door zijn vader en oom. Terugblikkend op de recente overname: ‘Mijn vader had ook aan mijn zussen moeten vragen of ze de zaak in wilden.’

Het gesprek vindt plaats in Haarlem, de stad waar de gebroeders Coevoet senior hun onderneming begonnen op de spreekwoordelijke zolderkamer. Inmiddels is de onderneming 35 jaar oud, ruim gehuisvest en nog altijd in Haarlem. Er werken circa 35 werknemers. In januari van dit jaar nam Eelco Coevoet (27) plaats op de directiezetel. Al veel eerder wist hij dat· hij eens de zaak zou overnemen. Na zijn atheneum studeerde hij dan ook rechten ‘als voorbereiding’, zoals hij vertelt. “Ik werkte tijdens mijn studie twee dagen per week in de zaak, eerst als koerier, daarna heb ik aan de proefpers gestaan en mij bezig gehouden met de ordervoorbereiding. Zo heb ik het bedrijf van verschillende kanten leren kennen. Ik ging ook altijd mee met personeelsuitjes zoals een zaalvoetbaltoernooi. Nee, ik heb nooit gemerkt dat mijn collega’s mij als het zoontje van de baas beschouwden. Men zag mij als een van de medewerkers. Het gevolg is dat de afstand tussen mij en de medewerkers nu bijna nihil is. Dat betekent wel dat ik af en toe duidelijk moet zeggen hoe het moet gaan, want de grenzen vervagen hierdoor iets gemakkelijker. Maar ik vind het wel positief. Ik heb het liever zo dan andersom!”

Nooit elders gewerkt
De 27-jarige directeur-grootaandeelhouder heeft nooit elders gewerkt. Vindt hij dat geen gemis? “Ach, misschien heeft het voordelen, misschien zou ik een iets frissere blik hebben.” Zijn vader, die later aan tafel komt zitten, licht toe: “Het was wel de bedoeling dat Eelco eerst elders zou werken om ervaring op te doen. Maar we kwamen in tijdnood. Dus toen hebben we het omgedraaid: we hebben iemand in het bedrijf gehaald die mijn zoon is gaan begeleiden op het gebied van het management.” Zijn studie rechten maakte junior niet af; zijn werk in het familiebedrijf vrat te veel tijd. Vooral toen zijn vader te kennen gaf het iets rustiger aan te willen doen. Zijn broer Arno werkt inmiddels ook in zaak, twee dagen per week zit hij op de administratie. Net als Eelco aanvankelijk combineert hij het met een rechtenstudie. Eelco: “Ik heb tegen Arno gezegd: ‘twee dagen werken in de zaak, niet meer, studie afmaken, pas dan kom je in de zaak!’”

Vertrouwen
Hoewel Eelco ook drie zussen heeft, zal zijn broer Arno op de andere vacante directiestoel plaatsnemen, als financieel-directeur. Maar een keiharde verplichting is het niet. Eelco: “We hebben afgesproken dat als hij er nu achter komt dat hij het niet leuk vindt, hij het niet hoeft te doen. Maar ik merk dat hoe meer hij hier zit, hoe meer hij betrokken raakt.” Voor senior is het een droom: Folitho BV wederom gerund door twee broers. “Ik vind het heel leuk dat Eelco in de zaak zit en dat Arno zal komen. Dat wilde ik ook; ik wilde twee broers in de zaak net als mijn broer en ik. Maar de verhouding moet wel zakelijk zijn en je moet dit in goede tijden allemaal vastleggen op papier. Want als er vrouwen komen, kan het veranderen.” Enigszins bitter vertelt senior dat zijn echtgenote niet kon opschieten met die van zijn broer annex compagnon. Hoe hebben zij het opgelost? “Mijn lijfspreuk was: ‘Stel alles ten gunste van het bedrijf en niet van elkaar, óók wanneer er meningsverschillen zijn!’ Dit betekent dat we privé niet veel contact hebben gehad. Ons uitgangspunt was dat we het bedrijf goed wilden laten lopen.” Met dergelijk hoog opspelende emoties, heeft het familiebedrijf dan nog wel een voordeel? “Mijn broer en ik hadden de zaken goed verdeeld: ik was de commerciële man, hij de technische. We wisten allebei wat er intern en extern omging. Er was honderd procent vertrouwen; dat is het voordeel wanneer je samenwerkt met je familie. Natuurlijk moet er wel sprake zijn van een open communicatie. Als je een buitenstaander aanneemt, weet je niet wanneer hij weggaat. Bij je familie weet je dat wel. Het geeft een rustig gevoel, je bent allebei met hetzelfde bezig.”

Vrouwenzaken
Toen de broer van senior de zaak uit wilde, overwoog het Haarlemse duo Folitho aanvankelijk te verkopen. Toch besloot Coevoet senior de zaak voort te zetten en hij kocht zijn broer uit. De kinderen van zijn broer hadden andere ambities, dus het zouden zijn eigen zoons zijn die hem zouden opvolgen. Hoe zat het met zijn dochters, de drie zussen van Eelco? Toonden zij geen interesse? Eelco: “Het was vanzelfsprekend dat één van de zoons het familiebedrijf zou overnemen. Toen we bezig waren met de overname, heeft dat wel geleid tot vragen van mijn zussen. Hoewel de één chirurg is, de tweede accountant en de derde meester in de rechten, vonden zij toch dat mijn vader het hen had moeten vragen, al is het maar pro forma. Ze vonden die vanzelfsprekendheid waarmee mijn broer en ik in aanmerking kwamen, niet leuk. Gelukkig is het niet uitgelopen op grote drama’s.” Wat vindt hij van deze gang van zaken? “Ouders moeten ál hun kinderen, zonen én dochters, op een zo vroeg mogelijke leeftijd vragen of ze belangstelling hebben.” Zijn vader: “Mijn dochters hebben vroeger ook in het bedrijf gewerkt. Bij de overname hebben ze mij verweten dat ik hen nooit heb gevraagd of ze de zaak wilden overnemen maar daar ben ik het niet mee eens. We hebben open besprekingen gevoerd en hebben hiervoor gekozen. Het gaat om de continuïteit van het bedrijf.”

Eelco heeft zijn zussen uitgekocht. Het is moeilijk, vindt hij, om familieleden te overtuigen van de waarde van het bedrijf. “Uiteindelijk is de overname naar ieders tevredenheid geregeld. We hebben een accountant in de arm genomen die de waarde van Folitho heeft uitgerekend. Verder hebben we allerlei voorwaarden opgesteld en doorgesproken. Het is heel zakelijk gegaan.” Zijn vader: “Er ontstaat vaak bonje in familiebedrijven. Bij ons niet. We hebben alles in goed overleg geregeld. Dat hoor ik ook vaak van buitenstaanders.”

Schoppen
Senior is nog dagelijks te vinden aan de Zijlweg in Haarlem. “Ik zal hem eruit moeten schoppen”, grapt Eelco. En dan: “Nee hoor, ik heb hem nog hard nodig. De directiezetel van de financiële directeur is vacant dus ik kan zijn hulp heel goed gebruiken. En ik begrijp ook best dat mijn vader het moeilijk vindt om te stoppen en dan in een gat te vallen. Zo simpel is dat niet.” Soms conflicteert het wel eens, dan neemt zijn vader hem dingen uit handen. Toch wil Coevoet senior zijn zoon alle vrijheid geven. “Tenminste, zolang Eelco het wil. Want als hij morgen zegt: ‘we hebben je niet meer nodig’, vind ik dat ook prima. Als ik niet meer nodig ben, ben ik zo vertrokken. Ik wil Eelco niet remmen.” Wat gaat hij dan doen? “Ik hoef niet per se op vrijdagmiddag naar Albert Heijn. Dat is niets voor mij. Misschien word ik adviseur voor Kleinood, een stichting van oudere ondernemers die jongere ondernemers van adviezen voorziet. Mijn broer en ik zijn met niks begonnen, we hebben het dus leuk gedaan. We hebben lol gehad en geld verdiend. Ik ben meer ondernemer dan graficus. Sommige grafici zijn vakidioten maar je moet ook geld verdienen.”

Een aardje naar zijn vaartje
In dat opzicht is Eelco een aardje naar zijn vaartje. Ook Eelco heeft gekozen voor de grafische sector vanwege de toekomstperspectieven, niet zozeer uit vakidioterie. “Mijn vader zei altijd: ‘Als ik op de pers beneden broodjes kan bakken en ik verdien er meer mee, doe ik dat!’ Dat zou ik ook doen. Ik vind het vooral leuk dat ik het familiebedrijf kan voortzetten, dat is leuker dan zelf een bedrijf opzetten. Folitho is een jong bedrijf in een sector waar veel gebeurt.” Natuurlijk heeft Eelco toekomstplannen en hij somt op: “Een mooi pand. Een totaal digitaal communicatiebedrijf. Hoogwaardige prepress. Multimedia. Specialisatie in het verpakkingstraject voor de diverse druktechnieken. En: niet alles zelf doen maar een kring van de beste mensen rondom ons verzamelen en een totaalproduct leveren dat perfectie benadert!”

(Verschenen in Het Grafisch Weekblad, 1997)