Tom en Sheila zijn samen Sheila de Vries

Nog altijd is Sheila de Vries toonaangevend in de Nederlandse couture. Tegenwoordig werkt ook haar zoon Gideon in het familiebedrijf. Ik interviewde Sheila en haar man Tom 20 jaar geleden. Tom overleed in 2019.

Toen ze zeven was, wist Sheila de Vries al precies welke jurk ze wilde en hoe de naaister deze moest vermaken tot een eigen originele creatie. Vele jaren later is Sheila de Vries een van Neerlands succesvolste mode-ontwerpsters. Zij kleedt de sterren van de Grachtengordel maar hult ook Amerikaanse vips in haute couture.

In de Amsterdamse Van Baerlestraat heeft Sheila de Vries haar modezaak gevestigd. Net niet in de PC Hooft, en net niet in de drukste loop. ‘Dat wil ik ook helemaal niet’, zegt de modeontwerpster. ‘Wie mijn stijl mooi vindt, weet mijn winkel wel te vinden.’ Het is inmiddels haar derde onderkomen. ‘Het begon allemaal in de Oude Leystraat’, vertelt ze. ‘Ik wist helemaal niets van kleding maken toen ik in dienst kwam bij Tonnie Wagenmans Nederlandse Kleedkunst. Toen ik er na twaalf jaar wegging, wist ik álles. Ik wilde het rustig aan doen, mijn zoon werd geboren. Maar al snel kwamen de muren op mij af. Ik wilde graag een eigen zaak beginnen. Ook Tom vond dat een goed idee.’ Samen met haar echtgenoot Tom de Vries ontwikkelde Sheila haar commerciële talent. Want van haute couture alleen valt niet te leven, leerden ze. Met evenveel passie creëert Sheila confectiekleding en bedrijfskleding.

“Je moest lang zoeken voor iets leuks. En meestal was het dan net niet wat ik wilde.”

In haar jonge jaren was er niet veel te vinden op het gebied van de mode. ‘Je moest lang zoeken voor iets leuks. En meestal was het dan net niet wat ik wilde. Ik liet de naaister van mijn moeder de kleding vaak vermaken. Ik ben altijd met mode bezig geweest. Als ik jarig was, mocht ik altijd wat uitzoeken. Ik weet nog dat ik zeven was en op de kinderafdeling van Pauw een jurkje koos. De naaister maakte er wat bij op mijn verzoek.’

Schade en schande

Haar winkel in de Jordaan liep goed en de naam Sheila de Vries won aan bekendheid in modeminnend Nederland. ‘Ik kon een winkelpand aan het Rokin huren en mijn zaak uitbreiden.’ Tom: ‘Ik zag dat haar ontwerpen aansloegen. We hebben toen samen de knoop doorgehakt. Ik heb mijn baan opgezegd en heb het zakelijke deel voor rekening genomen, Sheila het artistieke. De zaak was ook te groot geworden om nog alleen te bestieren.’ Sheila: ‘We gaven veel op, een vast inkomen. We hebben gegokt en al ons geld in de zaak gestopt. Het is gelukkig goed gegaan.’
Sheila noch Tom komen uit een ondernemersfamilie. Ze zijn door schade en schande wijs geworden, vertellen ze. ‘Kinderen van ondernemers hebben toch vaak knowhow meegekregen van thuis. Over salaris, medewerkers, wetten en omzetten. We hebben al doende veel geleerd. Maar de hardste weg is vaak de leukste, mits het natuurlijk ook de goede weg blijkt. Nu, twintig jaar later, weten we zoveel meer en voelen we ons zoveel zekerder.’

Astrid Joosten

Televisie-personality Astrid Joosten forceerde haar doorbraak naar het Nederlandse publiek. Sheila: ‘Astrid moest het Gouden kalf presenteren. Ze was overal al geweest op zoek naar de juiste jurk. Op de dag van de uitzending liep ze langs mijn winkel op het Rokin en zag de jurk hangen. Hij zat meteen goed, rits dicht en bam! In alle bladen stonden foto’s van Astrid in mijn jurk. Daarna ben ik ook andere presentatoren gaan kleden.’

Barbara Sinatra

Opmerkelijk genoeg was de naam Sheila de Vries toen bekender in de Verenigde Staten dan in Nederland. Tom: ‘Ik had in een managementblad gelezen dat een Nederlandse projectontwikkelaar in Palm Springs een golf-resort zou openen. Hij had tal van beroemdheden uitgenodigd, zoals de cast van Dynasty. We hebben het toen voor elkaar gekregen dat Sheila daar een show mocht doen. Barbara Sinatra was de lady-speaker! Voor we vertrokken heb ik Henk van der Meijden gebeld. Eigenlijk om te laten zien: kijk, een Hollands meisje geeft shows in Amerika. Henk ging met ons mee en mocht over de sterren schrijven. Als tegenprestatie vulde hij dagelijks een hele pagina in de Telegraaf met onze avonturen.’
‘Ja’, zegt Sheila, ‘Tom is altijd erg inventief geweest. Hij sleepte mij overal naartoe. We hebben zelfs ‘Tupperware-party’s’ gedaan. Dan bestelde een rijke dame ons om de collectie aan haar vriendinnen te showen en te verkopen. We hebben zo veel mensen leren kennen in de Verenigde Staten.’

Haar winkel — laboratorium, zoals Sheila zegt — is het glamour-gedeelte van haar bedrijf.

Homeshopping

Uit een van die contacten kwam de relatie Sheila de Vries Homeshopping tot stand. ‘We verkochten altijd al confectiekleding’, licht Sheila toe. ‘De producenten wilden dat ik live aanwezig zou zijn om mijn kleding toe te lichten. Onderwijl konden de kijkers bestellen. Ik praatte terwijl Tom op een scherm zag hoe de verkopen gingen. Als een kledingstuk achter bleef, seinde hij mij en besprak ik het nog eens. Ik doe het nog wel maar minder vaak, drie keer per jaar. Het is inspannend en bovendien heb ik het in Nederland erg druk.’
Want druk heeft Sheila het. Haar winkel — laboratorium, zoals Sheila zegt — is het glamour-gedeelte van haar bedrijf. Boven wordt verkocht wat beneden wordt gemaakt. Er werken negen mensen. De collectie die het echtpaar in de winkel toont, is feestelijk en chique. ‘Die winkel hebben we nodig’, zegt Tom. ‘Daardoor worden we uitgenodigd op feesten en televisie. Dat verzorgt onze bekendheid voor een groot deel.’

Met haute couture valt geen goede boterham meer te verdienen. De creaties zijn te exclusief om winstgevend te zijn.

Bedrijfskleding

Met haute couture valt geen goede boterham meer te verdienen. De creaties zijn te exclusief om winstgevend te zijn. Zoals de grote Parijse modehuizen overleven dankzij lucratieve parfumlicenties, zo verzorgen confectie en bedrijfskleding de omzet van Sheila de Vries. Vooral die laatste brengt veel werk. ‘Bedrijfskleding heeft lang op zijn gat gelegen door de slechte economie. Nu het goed gaat, willen veel bedrijven een corporate identity die ook in kleding wordt uitgedragen. Zo’n opdracht is voor een ontwerper natuurlijk een enorme uitdaging. Ik vind het zelfs net zo spannend als het bedenken van een avondjurk. Bedrijfskleding is aan zoveel beperkingen gebonden, dat maakt het reuze moeilijk. De kleding is vaak gebonden aan een bedrijfskleur en moet heel veel gewassen kunnen worden waardoor veel stoffen niet gebruikt kunnen worden. Ik ga altijd rondkijken in een bedrijf om te voelen wat voor mensen er werken. Ik praat ook met de medewerkers. Wat willen zij? Eigenlijk is het hetzelfde als ik een jurk maak voor een klant. Ook van haar wil ik alles weten.’ Op dit moment legt Sheila de laatste hand aan een nieuwe outfit van McDonalds. Medio 2000 zullen alle medewerkers van het concern zich hullen in een creatie van Sheila de Vries.

Saai!

Het echtpaar werkt inmiddels meer dan twintig jaar samen. ‘Soms leidt Tom zijn zakeninstinct ons, soms leidt mijn creativiteit ons’, vertelt Sheila. ‘We werken goed samen. Ik lees wel eens over andere partners die samenwerken, over de wrijving die er is. Bij ons gaat alles in goede harmonie. Tja, het is vervelend voor de roddelbladen maar bij ons vliegen er geen soepkommen door de kamer! Eigenlijk zijn we heel saai’, lacht ze. Het enige nadeel dat de echtelieden kunnen bedenken is dat het werk altijd mee naar huis wordt genomen. Tom: ‘Dan zitten we thuis op de bank en praten we of we nieuw concept wel of niet doorvoeren, of dat we de winkel wel of niet gaan verbouwen. Natuurlijk zijn we het niet altijd met elkaar eens, maar uiteindelijk wel.‘ ‘En dat is fijn’, vult Sheila aan, ‘want als de een echt tegen is, gaat de ander toch twijfelen. We zetten elkaar vaak aan het denken maar de beslissingen nemen we in volledige harmonie. Het werkt fantastisch.’

“Het is vervelend voor de roddelbladen maar bij ons vliegen er geen soepkommen door de kamer!”

Bevoorrecht

Tom en Sheila de Vries zijn samen Sheila de Vries. Sheila: ‘Veel mannen hebben er moeite mee om de tweede viool te spelen. Hoewel het tegenwoordig minder is, blijven mensen Tom vragen of hij het niet moeilijk vindt om achter de schermen en mijn naam te werken. Je moet als man een hele sterke persoonlijkheid hebben om daar niet gedeprimeerd door te raken. Veel mannen kunnen het zich niet voorstellen dat Tom niet zelf een bedrijf heeft. Maar ik vind het juist geen teken van zwakte maar van sterkte. We hebben samen een topzaak. We werken goed samen, we reizen plezierig samen. Ik denk dat het heel bijzonder is. Dit jaar zijn we 25 jaar getrouwd. We zijn bevoorrechte mensen.’

Dit artikel verscheen in 2000 in het magazine Familiebedrijf. Interview en tekst: Florine Koning.